Just cruising

In Vancouver is meer dan de helft van de inwoners van Aziatische afkomst. Zij zijn in de jaren ’50 naar Vancouver gekomen om in de mijnen te werken. Het is dan ook niet vreemd dat de Canadese cultuur hier veel Aziatische invloeden heeft. Al kan ik mensen uit Vietnam, China of Korea nog niet uit elkaar houden, ik kijk al wel naar Chinese soaps, kook rijst in een rijstkoker, eet geregeld met stokjes en luister naar Chinese bands (= erg grappig). Hoewel de levensstijl tussen Aziaten en de ‘Canadezen’ verschillend is, is het opvallend dat er nauwelijks sprake is van een kloof tussen beide culturen. Ook de Aziaten zijn naar Canada gehaald om als gastarbeiders te werken, maar iedereen leeft hier (in vergelijking met Nederland) als gelijke. Op de universiteit zie je evenveel Aziaten als Canadezen en ook op straat kom je evenveel Aziaten als Canadezen in pak tegen. Nederland lijkt helemaal niet zo tolerant of ze zijn hier gewoon supertolerant. Hier lijken verschillende culturen veel vanzelfsprekender samen te gaan en ik vraag me af waar het verschil dan in zit.

Dit zat ik me af te vragen toen ik bij Starbucks zat, inmiddels aan een café latte met een heerlijke brownie. Die heb ik trouwens leren drinken van Dave, een dokter in Vancouver die in een enorm luxe appartement downtown woont mét espressoapparaat, waar hij naar eigen zeggen de beste café latte mee maakt. Hij was het ook die Annie (mijn nieuwe Chinese huisgenootje) en mij op pad nam naar Stanley Park (een park zo groot als en bij het centrum, omringd door zee). Op 3 te coole fietsen de hele boulevard langs ‘gecruised’ om te eindigen op het strand. Echt supergaaf!

Van mijn vrije dagen probeer ik zoveel mogelijk te profiteren. Dus vol goede moed vertrok ik dit weekend naar Lynn Canyon Park, een park ten noorden van Vancouver. Met een Zwitsers meisje ben ik stijl omhoog naar Lynn Peak geklommen. Een behoorlijk zware tocht, zonder een echt pad en beren die daar rondzwierven… Gelukkig zijn we er geen tegengekomen en bereikten we drie uur later de top, vanaf waar je een verschrikkelijk mooi uitzicht had over Vancouver. De tocht erheen was trouwens geen ramp, de natuur is namelijk zo mooi, zo groots en zo onaangetast. En heel lieve eekhoorntjes die voor je neus aan het spelen zijn!

Omdat ik al veel mensen heb leren kennen, heb ik nog niets alleen hoeven ondernemen. Maar dat ligt vooral aan de mensen hier. Ze zijn zo open, zo geïnteresseerd en zijn bereid alles voor je te doen. Ook met de mensen van AIESEC trek ik veel op, alleen vindt dat vooral ’s avonds plaats (in een van de vele gezellige restaurantjes of voor een ‘late night bubble tea’ (geen icetea maar een soort Aziatisch vruchtensapje) of ’s nachts (clubbing, ook dat gaat heel goed hier ). Morgen begin ik trouwens serieus met mijn werk voor AIESEC. De volgende keer meer over wat ik precies moet doen, want daar ben ik zelf ook nog niet helemaal achter.

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes en een dikke kus uit Canada!